Doskonale wiadomo, że istotnym warunkiem sukcesu jest brak wiedzy o niemożliwości tego, co człowiek próbuje osiągnąć. Osoba nie zdająca sobie sprawy z szansy porażki może być kijem wepchniętym w szprychy roweru historii.
[Terry Pratchett – Równoumagiczenie]
Pomiarów dzień drugi. Nie, nie dzień. Nocka. Długa. Trzynastogodzinna. Inne miejsce, inne wszystko. Ale też in plus. Zaskakująco nawet. Zimno, deszcz, oślepiające światła, walka ze snem. Wymiany zdań. Dwa telefony, jedna kontrola. I odliczanie minut do rana. Z perspektywy czasu wydaje się, że minęło „jak z bicza strzelił”…
A jutro… A jutro zanurzamy się w innej rzece. Chyba zgłupiałem, że zamierzam się „rzucić w tą mętną toń”, ale jak to mówi pewna osoba: „Jest ryzyko, jest zabawa”. Lub jak mawiają niektórzy: „Co nas nie zabije to nas wzmocni”. Lepiej żałować że się coś zrobiło niż żałować że się tego nie zrobiło.
Ile warte są szczere łzy w oczach? Ileż warta jest chwila zadumy będąca potrzebą serca, płynąca z jego najgłębszych zakamarków? Jak wiele dają momenty, gdy żadne ze znanych słów nie wydaje się stosowne? Czy przenikliwa cisza (tak, tak) jest lepszym wyjściem, niż zagadanie sprawy? Czemu życie nawet na chwilę nie zwolni, nie zatrzyma się na moment, nie pozwoli odetchnąć?
Dzień miał upłynąć po znakiem pomiarów natężenia ruchu. Owszem, pomiary były. Ale były też krótkie „laborki” z życia… Sprawozdanie napisze pewnie ktoś za mnie. Kiedyś.